حوالی جایی بی اسم ..

صدای باد توی ِ نی زار میپیچید .. رقص کنان .. رقص کنان با هم زمزمه میکردند و تاب  میخوردند روی دست های باد .. یک جوری قشنگ که انگار تو بودی داشتی تو گوشم زمزمه میکردی .. چشم هامو بستم .. دست هامو دراز کردم دست هاتو بگیرم ..باد آمد .. چشم هامو باز کردم تو نبودی .. صدا آمد .. باز هم صدا آمد .. باز هم تو نبودی .. دُنیای آدم ها با هم فرق میکنه .. تو یه دُنیا باید چشم ها رو باز کرد و تو رو دید .. تو یه دُنیا هم باید چشم ها رو بست و تو رو دید .. تا هزار سال ِ بعد هم چشم هامو که باز میکردم تو نبودی .. صدای باد لای ِ موهاشون میپیچید و میشد این را بعد از زمزمه ی ِ تو قشنگ ترین زمزمه ی ِ تاریخ توی ِ این نقطه از زمین دانست .. یک جوری که بشود همان جا نشست و همه دُنیا را ساکت کرد .. همه یِ پچ پچ های توی ِ مغز ِ آدمی را .. و گوش داد و گوش داد و گوش داد .. خیس شدن پاهام .. صدای باد .. رقص نی ها .. آفتاب .. کوه ها .. زمین .. هوا .. و من هر روز به این باور میرسم که باید کوهی .. دریایی .. نهایت برکه ایی .. خوشه ی گندمی میشُدم تو یه جای ِ دنج .. که آدمی پا نزاشته باشد هیچ گاه .. جایی دور .. حوالی هیچ کس .. که هیچ کس ندیده باشد .. من باشم آفتاب .. من باشم باد .. من باشم ُ خنکای آب .. من باشم ُ سوز ِ باد .. اما نشُدم .. حداقلش باید درخت بیدی میشدم تو مسیر تو .. بی شک .. بی شک .. بی شک .. که هر روز رد بشی و من تاب بخورم لای ِ موهات .. بپیچم لای ِ دستات .. و تو هیچ نفهمی که درخت بید هم عاشق شدن بلده .. عاشق تو شدن !اما باز هم نشُدم .. شُدم اینی که میبینی .. نه خُب نمیبینی ... نه کوهم بسازم با نبودنت .. نه دریا که جاری شوم با نبودنت .. نه خوشه ی ِ طلایی گندمی بی هیج گذشته و آینده ایی .. نه بید مجنون .. که نمیرم از نیامدنت .. شُدم من .. به هیچ زمان و مکان خاصی تعلق ندارم و هیچ زمان و مکان ِ خاصی هم به من تعلق نداره ! و با همه ی ِ این ها من حوالی هیچ زمان و مکانی جا مانده ام به دست و پا زدن ..!از همه دُنیا هیچ نفهمیدم جز تو ! .. نه .. نه که تو را فهمیده باشم .. !فقط فهمیدم تو کوهی .. تو دربایی .. تو بادی .. تو آفتابی .. تو ماهی .. تو منی ..فهمیدم که تو را سخت دوست میدارمت .. دوست تر میدارمت .. مجنون تر از مجنون ..!